Jak tak naprawdę odnajduję wolność, a gdzie ona się kończy

Każdy z nas bez względu na wiek potrzebuje wolności. Banalne jak na mnie, jednak prawdziwe i zawierające w sobie kilka prawd zdanie. Myśląc o tym mamy w oczach młode, zbuntowane osoby, starające się ciągle odszukać siebie. Otóż dorośli, dojrzali ludzie nie kłamcie, że nie jesteście w tym temacie tacy sami.

Samo to pojęcie zawiera w sobie wiele informacji. Może na pierwszy rzut, wyskoczy Wam w głowie wyjaśnienie niczym z lekcji WOSU. Tak, rzeczywiście może chodzić tu o sprawy polityczne. Jednak do tego momentu to kończyło się dla powojennych pokoleń. My widzimy w tym coś więcej. Mamy to, czego brakowało 80 lat temu, więc dociekamy się w tym słowie różnych znaczeń.

Czym może być wolność dla przeciętnej, zwykłej, 18-letniej dziewczyny, jak ja? Nie, nie jest to opcja kupienia alkoholu, wracania później, czy wyjścia na imprezę. To jedynie daje mi pewną radość, która trwa swój krótki czas, dla mnie jednak liczy się coś innego.

Dla mnie wolność równoważy się ze słowem spokój. Dla introwertyka to bardzo istotne, by czasem zostawić wszystko, wyjść gdzieś, pojechać samemu ze sobą, ewentualnie ze słuchawkami. Wyjść na spacer do lasu patrzeć na bujające się drzewa, albo pojechać rowerem o 7 rano na wieś i oglądać widoki mazowieckich równin. Usiąść na wysokich kładkach, uciec od ludzi, nucić francuskie piosenki, pisząc kawałki własnej liryki, której i tak nikt nie przeczyta. W jakiś sposób zagłębić się w siebie, przelać gdzieś uczucia, rozmyślać na tematy, o których nikt raczej nie myśli.

Wiem, że akurat nie każdy czuję taką potrzebę, jaką opisałam, ciężko mi to w sumie skomentować, ale trzeba zrozumieć, że tak jest. Dalej, nie wybiegając z tropu, z kolei spokój kojarzy się nie tylko z ciszą i melancholią, ale również z bilansem, pewną równowagą.

A to właśnie dają mi próby ogarnięcia samej siebie, próby rozwoju, pójścia na przód. Stawianie sobie kolejnych celów, nie żeby coś sobie udowodnić, tylko żeby coś robić, żeby posiadać umiejętności, umieć sobie poradzić potem w każdych sytuacjach. Rozwijać pasje, łazić z aparatem, pisać bloga, grać kolejne utwory na keyboardzie, uczyć się gadów, fotosyntezy czy transkrypcji, by potem spełniać marzenia. Zbierać wspomnienia, robić różne rzeczy, nawet czasem ryzykowne, być ciekawym świata, po prostu robić coś dla siebie, bo wszystko gdzieś może się przecież przydać, zaradność potem również. Odważyć się wyjść i poznawać ludzi oraz brać lekcje z każdej relacji, czy odważyć się jeździć samochodem po mieście. Dawać, ale też brać, zbierać walizkę doświadczeń. Żyć chwilą, ale też myśleć o przyszłości, by potem móc zapanować nad wszystkim.

Kiedyś właśnie o te rzeczy dbali nasi rodzice. Żebyśmy czuli się nie tylko bezpieczni, ale też zgodni z samym sobą, szczęśliwi, żebyśmy widzieli swój sens. Przychodzi czas, kiedy musimy te zadania zgarnąć sami i zabrać się sami za swoje życie.

Jednak tak jak wszystko ma swoje granice, nasza wolność również. Nie może nam być też w życiu za dobrze. Mam na myśli choćby uzależnienia, które nieźle nami sterują i przynoszą zazwyczaj negatywne skutki, a pozbycie się ich wymaga niezłego wysiłku. Stają się niezłym problemem trzymającym się nas za długo i nieźle bawiącym się nami.
 Również tym, przez co możemy czuć się trzymani na linę są uczucia, przez które również działamy inaczej, zmieniamy się, nawet sami tego nie zauważając, a wiadomo, że im bardziej się na coś nakręcimy, tym bardziej potem cierpimy, no ale przecież tego nie da się uniknąć, odwołać, czy cofnąć.
Wreszcie co się z tym wiąże to wspomnienia, w tym przypadku negatywne, które ciągle powodują u nas wyłączenia, zagubienia, trzymają nas w jakimś punkcie i nie pozwalają ruszyć dalej, a co najgorsze ciągle do nas wracają.

To jest właśnie ta nasza wolność, trzeba stale o nią dbać, walczyć i jej szukać, a i tak często będziemy zauważać jej brak, co więcej, ją się nie do końca dostaje, ją się ciągle na nowo zdobywa.

A w jakich momentach wy czujecie taką wolność i co ona dla Was znaczy?