Co z nami robi świat- dusza człowieka XXI wieku

Odłączając  się co jakiś czas od tego co nam najbliższe i najbardziej z nami związane można naprawdę wiele zrozumieć. Może nam się natłoczyć wiele refleksji, a mimo wakacji, a więc chęci odpoczynku od myślenia i wnioskowania, chcemy nagle jak najbardziej do tego wracać. Właśnie to spowodowało u mnie inspirację, a jednocześnie burzę (nie tylko atmosferyczną),więc do napisania tego, co mam zabieram się już 4 raz. Więc, jeżeli jesteście ciekawi moich ostatnich teorii , a właściwie przekonań o naszym otoczeniu to zapraszam :)

Ludzie. Różnorodność. Kombinacje różnych cech, zwyczajów, zainteresowań, zachowań. Prawda, a jednocześnie dla mnie hipokryzja, a może łagodniej- iluzja.  Z biegiem czasu krąg unikalności zawęża się niczym szanse, iż zdecyduję się zdawać na maturze chemię.  Dlaczego tak jest, skoro nic oczywiście się nie dzieje bez powodu?

Spójrzmy na to, w jakim kierunku to wszystko idzie. Zastanówmy się jaki scenariusz ma nasz dzień. Najłatwiej jest to zobaczyć w miastach. Pęd ludzi, zmęczone wyrazy twarzy zapewne spowodowaną codzienną rutyną i brakiem czasu dla siebie. Nerwowość, stres, chęć wybuchu, obojętność. Burknięcia, narzekania, wulgarne słownictwo. Walka z innymi o nie wiadomo o co. Bieganie za wyższą posadą, pieniędzmi, jak gdyby tylko to było naszym kluczem do szczęścia. Nie jest łatwo zobaczyć u siebie takie cechy, o wiele łatwiej jest być jednak obserwatorem.

Szczerze? Nie sądzę, że ludzie tacy właśnie są, że to ich naturalne zachowanie, świat nie może być przecież aż tak ponury. Zmiany. Brak jakiegokolwiek humoru, dystansu i chęci jest dłuższym momentem, którego nie potrafią zakończyć, bo nie są w stanie go zobaczyć. Nie wiedzą, czego im brakuje.

Wielka różnorodność, a wszystko kręci się wokół kilku przystanków życia- praca, obowiązki, co się sensacyjnego dzieje u innych i to, co przeczytamy na ekranie. W zasadzie mało w tym oryginalności.

Pora zejść z dorosłych. Przyjrzyjmy się młodzieży, czyli właściwie to nam samym. Jesteśmy bardzo ze sobą związani. Mam na myśli oczywiście technologię. Wyżalanie się, nagle zmieniło się w pisanie na Facebooku, na stronkach typu „co mnie smuci”, a opowiadanie o swoich dniach sprytnie zastąpił Snapchat. Otwieramy się bardziej przez meesengera, niż na żywo. W każdym dniu musimy poświęcić czas na to, co nam mało ze sobą przynosi, nie odnosi wielkiego znaczenia w naszym życiu, a może nawet coś zabiera. I jest to nie do usunięcia. Chętnie chcemy się chwalić innym, pragniemy, żeby inni nas widzieli. Poza tym nasze dni stają się takie same.

Nie, nie będę tu pisać, żeby usunąć wszystkie aplikacje z telefonu, przyznaję, że sama bym tego nie zrobiła. Przereklamowane na forach, poza tym nie zmienimy tej całości, nawet jakbyśmy chcieli, ale zawsze warto zdać sobie z tego sprawę i przejąć nad tym kontrolę, wszystko jest dla ludzi dopóki te przedmioty nie rządzą naszym życiem.

I wreszcie co z tą indywidualnością. Brakuje mi u ludzi buntu samemu sobie. Brakuje mi tajemniczości, jak i oryginalności, a zarazem wrażliwości na to wszystko, co nas otacza. Otwórzcie oczy 5 km za Waszym domem o zachodzie. Życzyłabym każdemu uczucie ducha humanisty, pisarza, poety, który potrafi nacieszyć się najmniejszym widokiem i zatrzymać chwile.

Brakuje mi przede wszystkim celu i zawzięcia do realizacji samego siebie. Brakuje mi opowieści, które dałyby mi motywację do osiągnięcia czegoś, do dążenia do samorealizacji. Zacznijmy w końcu zrobić to wszystko dla siebie, a nie żeby pokazać się innym. Jednocześnie przestańmy się wstydzić, bać reakcji innych. Przestańmy narzekać jak nam w życiu ciężko. Jeżeli rzeczywiście jest coś źle to to zmieńmy- tak, łatwe do napisania, ale tak rzeczywiście jest. Nie mamy zwyczaju ufać najbardziej oczywistym rozwiązaniom, jednak czasem tylko one są wyjściem. W każdym razie każdy z nas potrzebuje czegoś takiego, co nie będzie związane z technologią i pracą. Myślę, ze jeżeli ludzie zapomną o sobie, a dalej będą tkwić w tym samym kole codzienności, to za kilkanaście lat będzie nas ze sobą różnił tylko wygląd.

Skromność i bezinteresowność, a co gdyby zarabiać trochę mniej, a wykonywać pracę bardzo potrzebną ludziom i taką do której będziemy rzeczywiście chcieć wracać? Zwykła chęć rozsiewania wokół dobra, pomocy i uśmiechu, jeżeli chcesz zmienić otoczenie, to warto zacząć od samego siebie. Przenośmy tę dobrą energię.

Brakuje mi u nich szaleństwa, spontaniczności i aktywności. Nie chcę tutaj nikomu nic wmawiać, ale sami pewnie słyszeliście milion razy co z psychologicznego punktu widzenia powoduje u ludzi radość. Jest to z pewnością ruch i brak rutyny. Obowiązki, ale też organizacja. Wszystko da się ze sobą połączyć. Może na każdego kiedyś przychodzi czas, żeby wyjść z miejsca, gdzie jesteśmy i spróbować czegoś nowego?

Są rzeczy, które nas różnią, ale niestety jest coś co nas łączy i jest silniejsze często niż różnice. Są to po prostu czasy, w jakich się znajdujemy, możliwości, jakie mamy oraz wpływ jaki to na nas ma. Powinniśmy zacząć kombinować jak przestać czuć się zmęczonym, jak przestać się nudzić, jak znaleźć sobie zajęcie, a przede wszystkim w jaki sposób wyrazić samego siebie. Co nam przecież da codzienna gonitwa, która powoduje, że w jakiś sposób zamieramy?

A jakie Wy macie spostrzeżenia o innych, a może po prostu o nas samych?
Czytając tego posta lekko po dodaniu przypomniałam sobie, że to miejsce istniało u mnie na zdjęciach 2 lata temu, co więcej pisałam o dość podobnym temacie, a nawet miałam na oczach ten sam cień, wspomnienia :') gdybyście byli ciekawi jak się zmieniłam w sposobie pisania, czy wyglądzie- 2016