To o czym nigdy się nie dowiesz, czyli o walce z samym sobą

Na samym wstępie dziękuję, że nie żałowaliście słów w komentarzach moich „wymysłów” poniższej notki, szczerze nie spodziewałam się, że uda Wam się mnie tak idealnie zrozumieć i poczuć to, co ja kiedy zdecydowałam się pisać, jestem generalnie pod wrażeniem.J

A dziś podejmuję myślę, że równie ciekawy i być może trochę kontrowersyjny, a może po prostu jak ktoś wcześniej określił moje rozważania- odważny temat.  Tak samo tym razem pobawię się  w obserwatora, a zarazem amatorskiego psychologa, a może po prostu odwołam się w końcu do samej siebie. No, ale nic co ludzkie nie może być nam przecież obce. A więc dziś pokażę Wam, że nic nie jest takie oczywiste, a człowiek ma w sobie więcej tajemnic i pokomplikowania niż Wam się wydaje.

Zabawne, że tak bardzo lubię szukać i  pokazywać naszą ludzką słabszą stronę. Ale może czas poznać siebie inaczej i schować w końcu swoją dumę. A więc czy jesteś gotowy?

Wszystko co dobre, jak i wszystko co złe zaczyna się w naszej głowie. Nasz umysł umie wykonywać całkiem niezłe sztuczki, potrafi nas porządnie wykiwać,oszukać, zmieni wszystkie nasze wizje tak, że sami nawet nie będziemy w stanie tego ogarnąć. Krótko pisząc, przedstawi teatrzyk, w którym weźmie nas za głównego bohatera, lecz nie da nam scenariusza, zostawi nas z tym każąc improwizować. A wychodzi nam to przeróżnie.

Pytanie, czy potrafimy nad tym zapanować. Najczęściej nie i w sumie nic dziwnego, bo nie jest to łatwe. Potrafi nam przecież to zablokować wiele dróg w życiu. Tak naprawdę uczymy się walczyć z tym bez końca.

A o czym konkretnie mowa? Tutaj każdy mógłby udzielić odpowiedzi indywidualnie. Zaczynając od minimalnego strachu, lekkich fobii, lęków, ataków paniki, kończąc po wykańczających chorobach psychicznych, od których w ogóle mało co zależy od nas samych. W sumie jest tego wszystkiego tak dużo, że nie dałabym rady wspomnieć o wszystkim, dlatego to muszę uogólniać, żeby to jakoś wyglądało też, a Was, żeby nie wyrolować niekończącym się tekstem.

Jednakże, kilka z nich powinnam przytoczyć jako przykład, żebyście mogli sobie wyobrazić całą sytuację. A więc co powiecie na lęki przed pracą, szkołą, komunikacją miejską, przebywaniem samemu w miejscach publicznych, przed obcymi ludźmi? Jesteście w stanie poczuć to, co oni w chwili, gdy złapie ich taka panika?

 „W czasie ataku paniki czujesz się tak jakbyś umierała, a Twoje serce miało eksplodować. Jest to traumatyczne przeżycie, zwłaszcza jeśli nie wiesz co się dzieje, a ludzie wokół Ciebie nie wiedzą jak Ci pomóc”

„Czarny dym przed oczami, stracenie wszystkich sił, drżenie ciała, buchające zarazem ciepło i chłód” ~kolejna strona o zdrowiu

Właśnie dlatego często to się łączy z lękiem przed lękiem i jego całymi objawami. Masło maślane, ale tak rzeczywiście prawda wygląda. Chcemy żyć po prostu normalnie- normalna rekcja. I co dalej? I w tym momencie zaczynamy uciekać, unikać stresowych sytuacji, zanikamy gdzieś w sobie. Czyli w jakiś sposób poddajemy się temu, a to powoduje, że nasz problem ciągle będzie istniał.

Jeżeli nadal nie wiesz o czym piszę, nie miałeś żadnej z takich niewytłumaczalnych sytuacji z twoim organizmem i myślisz, że ciebie to nie dotyczy, to przypomnij sobie wszystkie momenty, kiedy zjada cię stres- to najlepiej nam znany przykład bezwładności.

A jak sobie radzić z tym wszystkim? Właśnie sama nie mam pojęcia, na pewno musimy się nastawiać odpowiednio i stawiać sobie po prostu mniejsze i coraz większe cele, no takie to proste przynajmniej do napisania, ale myślę, że warto szukać swojego sposobu. 

I właśnie to mogę nazwać teraz odwagą. Nie oznacza ona braku strachu. Oznacza ona największy strach, ale próbę go zwalczenia, próbę sprzeciwienia się sobie i swojemu umysłowi.

W tym miejscu zamieszczam zwykle ze 3 pytania do Was, żeby wyzwolić w Was również te same refleksje oraz ułatwić wypowiedzenie się na dany temat, ale teraz tego nie zrobię, czekam więc na opowieści jak to jest z Wami samymi J