Nie zostało mi już nic- czyli jaki był tak naprawdę 2020 [list]

 To chyba rok, który wywalił życie każdego z nas w jakiś sposób ze standardowego toru. Ile rzeczy u was się zmieniło, co uległo zburzeniu, a co zostało wam zabrane? Właśnie, zapewne wiele.  Czy znajdując rzeczy, które były naprawdę dobre wasza waga się wyrównuje? Te proporcje pewnie nie są powalające. Jednak powinien  to być jeden z najważniejszych momentów naszego życia. Jeśli  2020 nie pokazał co jest dobrego w naszym życiu, a co musimy zmienić, to już nic innego tego nie zrobi.

 A więc, Drogi 2020!

[początek roku]

[sty-luty] Zaczynając się dałeś już wiele w sobie nadziei. Chociaż.. przyznam, że ten układ liczb mi się od początku nie podobał i uznałam, że musi coś się tutaj wydarzyć. Więc, jednak istnieje coś takiego jak kobieca intuicja :D Spędziłam Twój pierwszy dzień ok 150 km od domu, w mieście studenckim, tak po prostu zostawiając wszystko wcześniej, ładując siebie do pociągu i ruszając do nowej sympatii. Coś mało podobnego do mnie. Przyniosłeś mi więc ze sobą nową relację.

 Tego czasu na pewno nie zapomnę. W przerwie od nauki do sesji wędrując na randewu, wracając ok 4 do akademika i odsypiając i potem dalej zamiana w porządnego studenta. Ale… wszystko poszło super i zaliczyłam sesje z wynikiem zadowalającym. Krótka przerwa i zaczynam 2 semestr. Dużo wskakiwało zajęć praktycznych w szpitalu, więc moja śmiałość była coraz bardziej z tyłu. Zaliczenia praktyczne związane z zawodem są w końcu poważniejsze, można tutaj łatwo się poślizgnąć. I nagle bum.. jakaś epidemia.. ćwiczenia z dnia na dzień są odwoływane- covidzie, spadłeś nam z nieba!

[mar] Kolejki do apteki, jakby ktoś coś tam rozdawał na darmo, Auchan wyczyszczony z półek, a więc to się dzieje naprawdę nawet w Lublinie, ludzie wariują.

Na pewno noszę w sercu  z tego czasu koncert Jamesa Blunta w Gliwicach, którego twórczość odbija moją duszę.

I nagle.. Jakaś piękna środa, dowiaduję się, że mam odwołany wf, puszczam więc sobie muzyczkę, robię maseczkę i robię lazy day, gdzie potem słyszę, ze UMLUB zamknięty i mam wypadać z akademika. Dodatkowa przerwa, not bad. I potem było już tylko gorzej.

                           [czas izolacji, paniki i dramatu narodowego]

[ kwieć-czerw] Za dużo wolnego nie czyni nic dobrego w człowieku. Moja nauka od kwietnia do czerwca polegała na tym, że albo nie robiłam zupełnie NIC, może z 2 wykładowców się do nas odezwało (co trzeba zrozumieć,  są lekarzami, a roboty im nie brakowało wtedy) albo miałam nagle zaliczenie, na które mam 3 dni do nauki i ucząc się nawet od 6 do 24 nie byłam w stanie się nauczyć dobrze. Weszło więc kombinowanie, bo nie było po prostu innej możliwości.

Po takim czasie pewność siebie mi tak spadła, że przed każdym zaliczeniem musiałam ostro walczyć ze stresem.  Przed sesją, gdzie dowiedziałam się 2 tygodnie przed, że czekają mnie 2 dodatkowe egzaminy z anatomii na kamerce, przez tydzień nie byłam w stanie nawet normalnie jeść.  Chciałam to wszystko  po prostu zaliczyć i to skończyć. Nawet teraz rozmawiając ze znajomymi myślimy, że inaczej byśmy nie zaliczyli tego semestru. Bzdura- dalibyśmy radę! Ale co to za nauka, kiedy wszystko jest niepewne i jest mało czasu.

W każdym razie, czas leciał, kiedy wszedł kolejny miesiąc, w którym nie mogłam się za bardzo z nikim spotkać na żywo, a moją jedyną motywacją na ruszenie się był wf, na którym miałam za zadanie jeździć spoooro na rowerze (tylko chyba to trzymało moją równowagę psychiczną). Na pewno ten czas będę wspominać z muzyką i trasami rowerowymi w maseczce. Widziałam także wtedy wiele pięknych zachodów słońca, które bardzo mnie uspokajały.

A tak to było tylko pod górkę. Budowanie swojego związku na pisaniu, rozmowach telefonicznych, czy Skype było ciężkie niesamowicie. Odległość wygrywała, a rozmowy przez telefon były coraz  bardziej męczące.

Nadszedł także jednocześnie czas, kiedy zaczęłam sama szukać swojej drogi, swojego ja. Zaczęła się rozwijać moja wiara, na trochę innym poziomie. Zaczęłam węszyć, szukać, czytać… układałam swój światopogląd. Sporo czytałam Biblii. I tak właśnie idąc w tym kierunku oddzieliły się moje drogi z chłopakiem. W tym czasie zapełnienie pustki po rozstaniu było niczym próba zatrzymania wiatru.

Aż w końcu nie siłą, nie mocą naszą zaliczyliśmy egzaminy (liczba mnoga nie jest tu przypadkowa).

[lip-wrz] Mogłam w końcu odstawić książki na bok i wziąć się za inne czynności. Wyjazdy ze znajomymi, praca, stworzenie grupy wspólnoty internetowej podniosły mnie w górę.

                                                                     [powrót na studia]

[pazdz- grudz] Z powrotem już nawet nie narzekałam na to, że mam zajęcia online. Cieszyłam się, że wgl mogę być już w Lublinie, zobaczyć się ze znajomymi i czasem pojechać z nimi na ćwiczenia, które wracały już do formy stacjonarnej. Nie ucieszyłam się tym długo, bo zaraz znowu był wzrost zakażeń i zamiast iść do szpitala na ćwiczenia, miałam je w formie online. Dwa tygodnie dzień w dzień w akademiku, kiedy niektóre dni były zbyt luźne także okazały się trudne, czasem nie było co ze sobą zrobić. Poza tym w rzeczach zakończonych szukałam nadziei i powrotu. Łudziłam się nieźle, co w końcu musiało się zakończyć kolejny raz z hukiem. Szczerze, nie pamiętam takiego załamania, jakie miałam przez kilka tamtych dni.

Ale.. znow wstałam na nogi, kiedy zajęcia stacjo zaczęły wracać i mam do dziś codziennie praktycznie zajęcia w szpitalu. Także jak widać moim lekiem jest po prostu jakikolwiek cel, zajęcie i ludzie.

Generalnie z dnia na dzień zaczęło się układać coraz więcej rzeczy we mnie. Przyjęłam w końcu wszystko, co się wydarzyło, cały przebieg wydarzeń, pozwoliłam sobie na emocje i dałam sobie czas na nie. Staram się jak najbardziej korzystać z ćwiczeń nie bojąc się ich i przyznam, że idzie mi całkiem całkiem.

to zdjęcie ciągle mnie przeraża, a bardziej stojąca postać za mną

Także, tak jak 2020- wystawiłeś mnie na wiele życiowych prób, zadałeś trochę ran, wlałeś mi dużo pustki, goryczy i beznadziei, to tak samo pokazałeś mi kim jestem, czego szukam, zbliżyłeś mnie do samego Boga, stworzyłeś mi nowe cele oraz nauczyłeś pokory i cierpliwości. Czuję, że dzięki Tobie stałam się  teraz o wiele silniejsza i mądrzejsza życiowo. Także, mimo wszystko, dla mnie i tak jesteś wygrany!

Jestem mega ciekawa jak Wy byście ocenili ten rok pod różnymi aspektami :) 

Tymczasem życzę Wam wszystkiego dobrego, samych pozytywnych myśli na zbliżający się 2021!